Ulica Sienna w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Sienna w Warszawie
Śródmieście, Wola
Ilustracja
Ulica Sienna przy skrzyżowaniu z ul. Twardą, po lewej biurowiec Sienna Center
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

919 m

Przebieg
0 m ul. Emilii Plater
67 m ul. Sosnowa
104 m ul. Sosnowa
258 m al. Jana Pawła II
282 m al. Jana Pawła II
555 m ul. Twarda
695 m ul. Żelazna
919 m ul. Miedziana
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Sienna w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Sienna w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Sienna w Warszawie”
Ziemia52°13′50,6″N 20°59′45,2″E/52,230722 20,995889
Ulica Sienna przy al. Jana Pawła II, widok w kierunku wschodnim
Ulica przy ul. Twardej, widok w kierunku wschodnim

Ulica Sienna – ulica w dzielnicach Śródmieście i Wola w Warszawie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dawna droga narolna, która przebiegała między gruntami należącymi do szpitala św. Ducha a ziemią Wesslów (później sióstr miłosierdzia św. Kazimierza). Około 1767 została wytyczona i wymierzona jako ulica. Przebiegała od ulicy Zgoda do Żelaznej (na odcinku od ulicy Twardej do Żelaznej była to aleja obsadzona drzewami).

W 1770 nadano jej urzędową nazwę Sienna, która pochodziła od położonych tutaj łąk lub pobliskiego targu sianem[1]. Przed 1780 została zabudowana dziesięcioma drewnianymi domami i dworkami, dwoma budynkami murowanymi oraz cegielnią. Na początku XIX wieku powstał przy niej browar (za skrzyżowaniem z ulicą Sosnową).

Około 1820 jako ulica została przedłużona na odcinku od Twardej do Żelaznej (wcześniej była tu aleja). W połowie XIX wieku była ona zabudowana 22 domami drewnianymi oraz 12 domami murowanymi i kamienicami. W 1862 ulicę przedłużono od Żelaznej do Towarowej. W okolicy przedłużonego wówczas odcinka znajdował się plac targowy nazwany placem Witkowskiego (w 1922 jego nazwę zmieniono na plac Kazimierza Wielkiego).

Po 1870 zaczęto rozbierać drewniane budynki, a w ich miejsce budować murowane kamienice o czterech lub pięciu kondygnacjach. Powstała wówczas według projektu Ludwika Panczakiewicza kamienica znajdująca się pod nr 5/7 charakteryzująca się secesyjną fasadą. Po 1910 zaczęły powstawać wzdłuż ulicy okazalsze budowle. W latach 1912–1914 powstał według projektu architektonicznego Teofila Wiśniowskiego i nadzorującego budowę Apoloniusza Nieniewskiego, gmach Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Pracowników Handlowych i Przemysłowych (nr 16). Natomiast kamienice pod nr 32 i 43 wybudowała spółka architektów Henryka Stifelmana i Stanisława Weissa. W okresie międzywojennym ulicę zamieszkiwała głównie ludność żydowska. Ulicę uregulowano w 1928.

Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939[2].

W listopadzie 1940 Sienna na odcinku pomiędzy ulicami Wielką i Żelazną została włączona do warszawskiego getta[3]. W październiku 1941 południowa granica dzielnicy zamkniętej została przesunięta na środek Siennej[3]. Ulica została włączona do aryjskiej części miasta wraz z całym tzw. małym gettem w sierpniu 1942, w czasie wielkiej akcji deportacyjnej[4].

W 1944 największemu zniszczeniu uległy budynki między ulicą Zielną a Sosnową.

W 1952 część ulicy znalazła się na terenie Pałacu Kultury i Nauki (od ulicy Marszałkowskiej do E. Plater). Po 1962 przy ulicy powstały osiedla: Złota i Miedziana, na których wybudowano dziesięciopiętrowe budynki mieszkalne. Zachowało się zaledwie kilka budynków powstałych na początku XX wieku (np. nr 41, 43 i 45).

Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]

Obiekty nieistniejące[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 180. ISBN 978-83-62189-08-3.
  2. Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 17.
  3. a b Paweł E. Weszpiński: Mapa nr 1. Getto warszawskie. Granice przed wielką akcją likwidacyjną. [w:] Barbara Engelking, Jacek Leociak, Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013. ISBN 978-83-63444-27-3.
  4. Barbara Engelking, Jacek Leociak: Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013, s. 113. ISBN 978-83-63444-27-3.
  5. Warsaw Tower, urbanity.pl [dostęp: 8 lipca 2009]
  6. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2017-01-14].
  7. Rezydencja Sienna, urbanity.pl [dostęp: 8 lipca 2009]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]