Liliane Brakema’s Agatha prikkelt en wringt en vervreemdt ★★★★☆

Het begint wat onwennig, maar ineens hebben ze toch de grootste lol samen. Rennen ze uitgelaten door het vochtige zand, springen omhoog tegen het basalt, stellen zich aan als een stel kinderen – pubers misschien. Om even later toch weer doodstil voor zich uit te kijken.

Hij en zij. Ze spreken elkaar aan met u. Maar ze kennen elkaar door en door. Van lang geleden, toen hij ongerust vanuit het grote familiehuis aan zee steeds ging kijken waar ze bleef, zijn kleine zusje. En zij, die zag hoe zijn hart bijna uit zijn blote borstkas bonkte na een zware zwempartij in de woeste golven.

Herinneringen – beladen, maar evenzeer gekoesterd – vormen de kern van Agatha van Marguerite Duras, een Frans stuk over een verboden liefde dat in Nederland zelden wordt gespeeld. Liliane Brakema (32), die eerder al naam maakte met werk over ingewikkelde (familie)relaties, koos het voor haar gastregie bij het Bossche Matzer Theaterproducties, en ook nu pakt dat goed uit. Haar Agatha prikkelt en wringt en vervreemdt.

Acteurs Wendell Jaspers en Ali-Ben Horsting zetten met overgave hun fysiek in: ze springen, hollen, draaien, tollen; waar ze de woorden niet vinden, doen de lichamen – zoals vaker bij Brakema – pogingen tot communicatie. En uiteindelijk lijkt het broer en zus hier nauwelijks meer te doen om die seksuele spanning van toen; eerder vermoed je diepe genegenheid. Ontroerend, zeker wanneer ze aan het eind hardop vragen of het nu echt zo mooi was, ooit. En ze allebei antwoorden met een stille glimlach.