Een nieuwe start
Hoe begin je bij het einde? Hoe start je als alles stopt? Dat is een vraag die ik me de afgelopen jaren vele, vele malen heb gesteld. Als je wereld instort en je blijft met drie kinderen achter, ja wat dan? Hoe doe je dat voor je kinderen, voor jezelf? Hoe ga je om met je verdriet en dat van de kinderen? Het dagelijks leven is niet meer en toch moet je er weer vorm aan geven. Sporten, school, werk, boodschappen doen, wassen, vouwen, opruimen. Alles is onbelangrijk of zelfs een enorme opgave geworden. Plichtmatig pak je de draad weer op. En kinderen helpen daarbij. Al wil je het liefst een jaar onder de dekens blijven liggen, je moet verder. Maar hoe?
De blog van Claar was onze gezamenlijke levensader waar Claar en ik elkaar wekelijks in vonden om haar belevenissen te delen. Elke zondag schreven we een nieuwe update. Voortgang, belevenissen, emoties, alles kwam aan bod, want als je een blog schrijft, dan moet je jezelf ook echt laten zien. En dat hebben we gedaan. Samen. Ontstaan als een centraal informatiepunt voor familie en vrienden groeide updateclaar uit naar een veel bezochte website waar intussen meer dan 65.000 bezoekers troost, verbintenis, kennis, inspiratie, afleiding en herinneringen hebben gezocht – en hopelijk hebben gevonden.
Updateclaar was van Claar. En Claar is niet meer. Al een hele tijd. En we missen haar elke dag. Haar blog is er nog wel. Updateclaar was voor Claar, bij leven. De laatste post was op 20 juli 2017, de dag van haar overlijden en met haar overlijden stopte de blog. Tot nu.
Elke week, op vrijdag, krijg ik een trouw een rapportage over de bezoekersaantallen aan de blog van Claar. Tot op de dag van vandaag, ruim twee jaar naar haar overlijden bezoeken meer dan 150 gasten wekelijks haar blog en daar ben ik heel trots op. En Claar zeker ook. Haar verhaal leeft voort, net zoals zij voortleeft in haar gezin en bij alle bekenden en onbekenden.
En dat zette me aan het denken. Als er nog zoveel ‘leven’ in haar blog zit, moet ik daar niet wat mee? Voor Claar, voor de kinderen en misschien wel het meeste voor mezelf. Zelfs nog na twee jaar. Ja, misschien. Maar hoe dan? Hoe begin je bij het einde en hoe start je als alles stopt? En misschien is dat wel de meest wezenlijkste vraag om te beantwoorden. Wat gebeurt er na het afscheid? Hoe ga je verder, met jezelf en met de kinderen?
Ik heb ondertussen een aantal lotgenoten gesproken, weduwnaars die allemaal druk zijn met werk, gezin, toekomst, zichzelf en vooral verlies… Mooie en herkenbare gesprekken. Een paar maanden na het overlijden van Claar bezocht ik een weduwnaar, twee jaar verder in tijd. ‘Ik herken wel waar jij bent’, zei hij. ‘Jij voelt nog de extreme druk om alle bordjes in de lucht te houden. Het verlies, de onrust, de adrenaline, de stress, de onmacht die je voelt om alles goed te doen, voor jezelf en voor je kinderen. Jezelf wegcijferen. Daar moet je doorheen. Ik ben zelf na twee jaar al een stuk rustiger…’
Hij had gelijk. Ik ben inmiddels ook rustiger geworden. Althans, dat denk ik. Samen met mijn kinderen geef ik vorm aan ons nieuwe leven zonder Claar. Zonder Claar, dat leek onmogelijk, maar het lukt ons. Stukje bij beetje en met ups en downs. En nu schrijf ik verder. Op haar blog. Hoe begin je bij het einde? Hoe start je als alles stopt? Geen idee. Door te doen, denk ik. Net als in 2016 toen we startten met schrijven. Hoe het ons verging/vergaat, dat ga ik de komende tijd met jullie delen. Hier. En zo blijft Claar je nog steeds nieuwe updates versturen. Of wij aan haar…
Wouter
Klik hier om naar de updates te gaan
LIZZY
Hallo Wouter en natuurlijk ook de Kids wat vreselijk om meegemaakt te moeten hebben petje af zoals je nu je gezin runt ook ik ben weduwe nh 18 maanden maar mijn kinderen hebben zelf al een gezin .Ik
Petra
"Een nieuwe start" was de eerste blog die ik las. Daarna nog een aantal gelezen. komen binnen. Wat een herkenning. Ben in 2017 onverwachts weduwe, met zoon van nu 20 jaar. Fijn dat je dit deelt.
Ruth
Wat een mooi blog. Ik kwam deze tegen door een artikel op Twitter. En wat herkenbaar. Zelf weduwe met twee thuiswonende dochters van 20 en 21.
Stroop-Jasper Tjitske
Beste Wouter, mooie blog heb je geschreven.
Ooit was ik een jonge weduwe van 34, met een kind van 4. Nu, vele jaren later, heb ik mijn eigen leven vorm gegeven en schrijf ik een blog. ( fictie)
Lucrèse
Heel moedig van jou en ook om het te delen!
Simone van Dam
Dank voor het delen!
Jeanine
Dankjewel voor wat je kwetsbaar en open deelt. Deze afgelopen twee jaar mis ik zo dit soort verbindingen. Ik geen weduwe geworden maar ook alleengaande mama met drie. Prachtige pieken, eenzame dalen
Hanneke
Zo herkenbaar, zelf ook weduwe geworden in Coronatijd met 2 pubers .
Het is hard werken , fijn om te lezen dat ik dit niet alleen ervaar . Veel sterkte en geluk.
Malouke
Een lach en een traan en veel herkenning in je colums. Het verdriet van rouwen heb ik niet meegemaakt, het verdriet van het alleen te moeten zorgen herken ik wel met 3 kids. T komt goed
Patricia
Dag
Ikzelf weduwe inmiddels 11 jaar. Ken je worsteling je gemis. Het blijft en het wordt beter! Mooi dat je schrijft…. Zet hem op!
L Claessens
Hoi,
Het gedeelte van je blog gelezen, het komt goed, heel herkenbaar, ja doe ik.., en vervolgens... je raad het al.
Nu zijn ze volwassenen, maar het was 15 jaar hard werken,om het recht te houden.
Jessica
Beste Wouter.
Wat omschrijf je dat mooi. En wat herkenbaar. Even een arm of even een overleg momentje. Ik mis t ook. Maar ik denk dat t best wel eens goed kan komen. 😉 Ooit worden ze ouder!
Venema Marja
Beste Wouter,
Wat een herkenbaar verhaal en gevoel! Er alleen voor staan met pubers. Dan wil je inderdaad eens die arm om je heen.... respect!
Femke
Beste Wouter,
Zojuist las ik het interview met jou en je gezin in de Jan.
Wat een mooi open ontroerend interview. Het raakt me. Mooi hoe jullie als gezin verder gaan. Veel geluk voor de toekomst!
Nella
Wat een ontroerende en mooie blog!
saskia van malsen
Ik begrijp het zo goed, mijn dochter is overleden en zij hebben 4 kinderen en is soms niet te overzien en er komt veel op je af. blijven praten met de kinderen en zeggen dat je het ook niet altijd wee
Nance
Ik herken het. 5.5 jaar geleden overleed mijn man. Ik en mijn 3 jongens kunnen nu zeggen dat het op de rit is, maar het was pittig. Je verhaal heel herkenbaar en eerlijk.
Inge
Heel herkenbaar! Ik zit nog in het eerste jaar. Mijn partner en vader van onze jongens is in januari plots overleden. Verschrikkelijk. Ik wens u veel sterkte!
Anne-Mieke de Boer
Hai Wouter, wat een lastige situatie momenteel met je jongens. Hopelijk komt er snel een oplossing/doorbraak voor beide. Hele veel sterkte ermee. 🙏🏻
Agnes de Kroon
Dankjewel Wouter voor de pakkende beschrijving over de vele facetten die je tegenkomt als je er "plotseling" alleen voor komt te staan met een paar kinderen. Mij overkwam hetzelfde!
Edigne Rommens
Zo herkenbaar! Veel moed!
Esmée
Wat fijn om weer updates te kunnen lezen. Vraag me vaak af hoe het met jullie gaat. Dank je wel voor het delen, Wouter!!
Emmy
Fijn dat je weer gaat schrijven op deze plek.
Claar had wel iets met t goed uitnutten van talent
Karin
Aan Claar denk ik iedere dag, aan het blog had ik tot een paar dagen geleden al een hele tijd niet meer gedacht. Toeval?
Xx Karin
Diederik
Mooi geschreven Wouter, zal zeker met regelmaat terugkomen. 💪
Helen
❤️
Aranka
Knap van je, Wout!
Fenneke
Prachtig, moedig, eerlijk en heel mooi geschreven!
justus
prachtig Wouter
Coen
Heel mooi Wouter!